Rozdział 1 cz.2

 Lena i Marta nie znały tu nikogo, stanowiły jakąś atrakcję dla miejscowej ludności. Wszyscy na nie patrzyli, przez co czuły się nieswojo. Wścibskie starsze pani rzucały im groźne spojrzenia, zapewne myśląc: „Co za niewychowane dziewuchy, nawet dzień dobry nie powiedzą!”. Ale czemu siostry miały się odzywać, skoro nie znały żadnej z mijanych osób?

- No to jesteśmy.- Powiedziała z uśmiechem mama.

Znalazła miejsce w długim szeregu aut i zaparkowała. Cała ulica zamieniła się w jeden wielki parking- wszędzie stały samochody. Po ulicy chodzili ludzie, śmiejąc się i jedząc watę cukrową. Był 10 sierpnia, w Zambrzykowie obchodzono dożynki, które kończyły się dyskoteką. Jak na każdej wiejskiej zabawie, młodzież miała się bawić przy piosenkach disco polo, granych przez słabo znany zespół.

Kobiety wysiadły z samochodu i rozejrzały się.

- To gdzie teraz idziemy? Gdzie będą tańce?

Przeszły kawałek i natychmiast podeszły do nich dwie dziewczyny z koszami pełnymi kłosów i różnokolorowych wstążek.

- Dzień dobry.- Powiedziała jedna z nich z uśmiechem.- Witamy w Zambrzykowie. Chcą panie naszą odświętną broszkę?- Spytała wskazując na trzymany w ręku koszyk.

- Jasne.- Zgodziła się Lena i przypięła podaną ozdobę.

- Ja dziękuję.- Skrzywiła się Marta.- Nie chcę zniszczyć żakietu.

- Rany Marta, jaka ty jesteś drętwa.- Westchnęła młodsza siostra i podniosła oczy do nieba.

Dziewczyna już miała odpowiedzieć na zaczepkę, ale mama dotknęła delikatnie jej ramienia.

Wszystkie trzy poszły w stronę ustawionej sceny. Grał na niej poprzedni zespół, zabawa jeszcze się nie zaczęła. Usiadły na ławce i wsłuchały się w muzykę. Lena nienawidziła disco-polo, ale wiedziała, że na takiej dyskotece nie może wybrzydzać- albo tańczy do niego, albo może wracać do domu. Znała fragmenty tekstów niektórych piosenek, ponieważ jej mama i siostra lubiły je. Dzięki temu mogła, choć trochę, udawać zainteresowanie tym, co działo się przed nią. Jednak szybko znudziła się i zaczęła rozglądać po twarzach zebranych ludzi. Nagle zauważyła grupkę nastoletnich chłopców. Jeden z nich patrzył na nią z zabójczym uśmiechem. Był wysokim szatynem w żółtej bluzce z postawionym kołnierzykiem. Lena zaczerwieniona odwróciła głowę. Zawstydziło ją to, że wciąż czuła na sobie wzrok tego przystojnego chłopaka. Zerknęła na niego ukradkiem, starając się nie ruszać głową. On wcale się nie ruszył.