Rozdział 1 cz.4 (ostatnia)

Spojrzały w stronę mówiącego i zauważyły dwóch przystojnych chłopaków. Jednym z nich był tamten przystojniak! Lenie zakręciło się w głowie, kiedy nastolatek chwycił jej ręce i zaczął taniec.

„O kurdę! On naprawdę tu jest! Dotyka mnie! Serio musiałam mu się spodobać! Żebym tylko tego nie zepsuła…”

 Dziewczyna spojrzała w stronę siostry. Marta tańczyła z uśmiechniętym blondynem, który rzucał się na wszystkie strony. Nie trudno było się domyślić, co pił.

- Nazywam się Szymon. A ty?- Nowy kolega uśmiechnął się zabójczo.

„Kurdę, jaki on ma piękny uśmiech… Taki ciepły… Dobra trzymaj się i nie rozpływaj tak, hello! Nie pokazuj, że cię to rusza. Bo za dużo sobie jeszcze biedak pomyśli. Za dużo? Ale przecież on ci się podoba! Po co kłamać?”

- Lena.

„Dobra, delikatnie uniesione kąciki ust. To zawsze ładnie wygląda. Niewiele można z tego wyczytać. A z resztą się kręcimy, więc za bardzo nie widzi mojej twarzy. Jak się zaczerwienię, to łatwo to ukryję!”

- Ile masz lat? Ja 17.- Powiedział chłopak.

- 16.

„Dobrze, że jest starszy. Moi rówieśnicy są tacy dziecinni! A przy tym nie jest za stary, bo to tylko rok.”

- Jesteś stąd?- Zapytał.- Ja mieszkam tutaj niedaleko, w Wysoczynie.

- Nie, z Warszawy.

Szymon zrobił zaskoczoną minę. Raczej się nie spodziewał, że jego nowa znajoma pochodzi z tak daleka.

- Ale to przecież 60 kilometrów!

Lena zaśmiała się delikatnie i szczerze.

- Nie przesadzaj. W woli ścisłości tylko 50.

- I tak daleko. Co cię tu sprowadza?

- Chciałam potańczyć, chyba po to są zabawy, prawda? Dobrze, jestem u dziadków. Oni mieszkają w Sobieniach Jeziorach, to niedaleko. Dowiedziałam się, że jest dyskoteka, to przyjechałam na nią. Swoją drogą, to moja pierwsza.

- To znaczy, że jeszcze nigdy nie tańczyłaś na wiejskie potańcówce? Nawet nie wiesz, co straciłaś!

- Może się przekonam?- Powiedziała Lena z zadziornym uśmiechem.

„Mam nadzieję, że chwyci aluzję. Chyba była wystarczająco czytelna?”

Dziewczyna nie musiała się martwić- Szymon od razu zrozumiał, co miała na myśli i uśmiechnął się, uszczęśliwiony. Na pewno przybyło mu pewności siebie.

- Może.

Przetańczyli razem dwie godziny, nie rozstając się ani na chwilę. Nie rozmawiali za wiele, ponieważ głośna muzyka właściwie to uniemożliwiała.

Kiedy Marta zawołała siostrę, Lena schyliła głowę i spojrzała na podłogę.

„Jeszcze nie teraz!”

- Niestety muszę wracać do domu. Cześć.

Dziewczyna już się odwróciła i miała odejść, gdy chłopak chwycił ją czule za łokieć.

- Czy mogę liczyć na to, że jeszcze się spotkamy?

„O kurdę! Czy on właśnie zaprasza mnie na randkę?”

Gotowało się w niej w środku, ale jakoś zdobyła się na spokojny ton:

- Jasne, nie ma sprawy.

Wymienili się numerami telefonów i pożegnali. Lena ruszyła w stronę toyoty.

- I jak tam, siostrzyczko? Zaiskrzyło?- Zapytała Marta, kiedy tylko samochód ruszył.

Niestety, nie otrzymała odpowiedzi. Niedoszła rozmówczyni już zasnęła.